Na Eliaszówce lasy szumią po słowacku

Beskid Sądecki, dla tych, co nie wiedzą, ma również swoją słowacką część zwaną inaczej Górami Lubowelskimi (L'ubovnianska Vrchovina). Najwyższym szczytem jest tego pasma jest Eliaszówka (1023 m n.p.m.) położona dokładnie na granicy polsko-słowackiej. Ten szczyt okazał się moim debiutem w górach po powrocie z rocznego wolontariatu w Estonii.

Pogoda dopisywała. Trasa była elastyczna, zależna od mojej kondycji i tego, gdzie aktualnie zachcę skręcić. Słońce dawało nieźle w plecy podczas podejścia betonową drogą na Obidzę z Kosarzysk. Po drugim śniadaniu w postaci piwa z kanapką na Obidzy udałem się w stronę owej Eliaszówki. Szlak zielony wiodący wzdłuż granicy polsko-słowackiej był już pusty. Pozwoliłem się tylko przegonić grupie gimnazjalistów. 

Przed szczytem skręciłem w boczny szlak do miejsca, które chciałem już od dawna zobaczyć - Litmanova i zbocza góry Zvir. Szlak "p. Zygmunta" (fajna nazwa, nie?:)) wiedzie do samego sanktuarium Matki Bożej w środku Beskidu. Ołtarz polowy, drewniana kaplica, źródełko wody pitnej i polana, na której można się zadumać. Miejsce jest ciekawe, ponieważ miejscowa rusińska ludność wyznania grekokatolickiego uważa, że tutaj w latach 90-tych przez kilka lat doznawały objawień prywatnych dwie dziewczyny ze wsi. Obecnie jedna z nich jest matką i żoną, a druga po wszystkim wstąpiła do klasztoru. Kiedy o tych objawieniach w słowackim światku zrobiło się o tym głośniej, zaczęły przyjeżdżać ekipy telewizyjne. Nakręciły kilka reportaży i samych "relacji na żywo" z objawień. Niektóre nagrania można dzisiaj znaleźć na Youtube. To jest na swój sposób ciekawe i niepojęte, że teraz w Internecie można nawet trafić na wideo z objawień maryjnych w słowackiej, rusińskiej wsi. 

Wizyta w Litmanovej była krótkim momentem w dalszej wędrówce na Eliaszówkę. Po drodze spotkałem miłe starsze małżeństwo Słowaków, z którymi zagaiłem krótką rozmowę i swoją łamaną słowacką gwarą pożyczyłem im miłego dnia. Na samym szczycie Eliaszówki jest wieża widokowa, z której widać spory kawałek L'ubovnianskiej Vrchoviny oraz gdzieś tam w oddali przecierają się Tatry. Wiatr był silny tamtego dnia, pomimo słonecznej pogody. Buki i jodły gięły się jak szalone. Na szlaku nie było znowu nikogo. Można było wsłuchać się w ten śpiew liści. Z jednej strony Słowacja, z drugiej Polska. Dwa kraje, ale jeden krajobraz. Coś jest hipnotyzującego w tych pograniczach. 

Do busa zostało mi niewiele czasu. Schodziłem prędko przez Magóry i do centrum wsi Kosarzyska. Po drodze zachwycałem się domami rozrzuconymi na zboczach gór. Czekając na przystanku można całkowicie bezpłatnie być zabawianym przez lokalnych panów popijających sobie w słoneczne popołudniu wyskokowe trunki. Życzliwych zdań o szczęściu, spełnieniu, kobiecie nie było końca. Takie historie tylko spod kosarzyskowego GS-a :)

to TEN właśnie GS

Bardzo schematyczna mapka trasy. Czas przejścia maks. 4h.